مردی از صحابه امیر المؤمنین در جریان جنگ جمل سخت در تردید قرار گرفته بود. او دو طرف را می نگریست، از یک طرف علی را می دید و شخصیتهای بزرگ اسلامی را که در رکاب علی شمشیر می زدند و از طرفی نیز همسر نبی اکرم عایشه را می دید که قرآن درباره زوجات آن حضرت می فرماید: همسران او مادران امت اند، و در رکاب عایشه، طلحه و زبیر از پیشتازان اسلام و فداکاران سخت ترین دژهای اسلام، مرد خوش سابقه و تیر انداز ماهر میدان جنگ های اسلامی و مردی که به اسلام اکنون م خدمتهای ارزنده ای کرده است. و باز زبیر را می دید، خوش سابقه تر از طلحه، آن که حتی در روز سقیفه از جمله متحصنین در خانه علی بود. این مرد در حیرتی عجیب افتاده بود که یعنی چه؟ آخر علی و طلحه و زبیر از پیشتازان اسلام و فداکاران سخت ترین دژهای اسلام اند، اکنون رو در رو قرار گرفته اند؟!
این مرد محضر امیرالمؤمنین شرفیاب شد و گفت: آیا ممکن است طلحه و زبیر و عایشه بر باطل اجتماع کنند؟ شخصیت هایی مانند آن ها از بزرگان صحابه رسول الله چگونه اشتباه می کنند و راه باطل را می پیمایند. آیا این ممکن است؟
علی در جواب سخنی دارد:
« سرت کلاه رفته و حقیقت بر تو اشتباه شده، حق و باطل را با میزان قدر و شخصیت افراد نمی شود شناخت، این صحیح نیست که تو اول شخصیت هایی را مقیاس قرار دهی و بعد حق و باطل را با این مقیاسها بسنجی، فلان چیز حق است چون فلان و فلان با آن موافق اند و فلان چیز باطل است چون فلان و فلان با آن مخالف، نه، اشخاص نباید مقیاس حق و باطل قرار گیرند. این حق و باطل است که باید مقیاس اشخاص و شخصیت آن ها باشد» ( صص 136-139)
جاذبه و دافعه علی علیه السلام
نظرات شما عزیزان:
نادپور(با سواد باشیم تا بهتر زندگی کنیم) 
ساعت12:45---25 مرداد 1393
تبادل
لینک هوشمند
آمار
وب سایت:
